Þegar basl og vesen er gleðigjafinn!

Þannig er að við félagarnir vorum fengnir til að spila tónlist í fjallapartíi í Kerlingarfjöllum sem fékk heitið “Í spenning með Henning”. Henning smalaði nefnilega vinum og kunningjum meðal íslenskra fjallamanna sem nú til dags eru með ígildi 150-500 hesta hver við tærnar á sér og þeir rúlla nett um íslenskar heiðar á 38” – 54” dekkjum sem ég vil kalla lóðrétta gúmmíbjörgunarbáta. 

Ferðin uppeftir á laugardegi gekk tiltölulega áfallalítið fyrir sig fyrir utan smávægilegar festur sem ekki töfðu reyndar neitt að ráði. Þegar kallarnir fóru að brosa þegar vesenið byrjaði fór mig að renna í grun að ég hafði alla tíð misskilið þetta fjallasport. Hjá þeim er nefnilega meira vesen – meira gaman.

Um kvöldið var grillað ofan í hópinn og við Gunni reyndum að halda uppi fjöri með spilamennsku. Það var með auðveldasta móti því hópurinn var í dúndurstuði nánast allir sem einn. Þegar þannig háttar verður verkefnið tiltölulega auðvelt.

Um hádegið var haldið áleiðis suður í besta veðri. Halarófa hátt í 20 bíla. Og litlu ævintýrin byrjuðu. Snjóþungt og bratt gil tafði smástund. Finna þurfti vað yfir á. Þar voru smá festur. Fara þurfti mjög rólega yfir klakabrúaðar ár og var óneitanlega svolítill spenningur í mönnum.

Þegar menn héldu að hindrunum væri að mestu lokið festust margir bílar sig í krapapyttunum rétt sunnan við Svínárnes. Rigningar undanfarinna daga höfðu safnast upp í lónum á víð og dreif. Síðan hafði snjóað yfir og þarna duldust því víða faldir pyttir.

Þarna var baslað og vesenast í mikilli gleði fram undir kvöldmat í rúma 5 tíma. Bílstjórarnir brutu klakann með járnkörlum, mokuðu, spiluðu, blökkuðu, ankeruðu og notuðu sliskjur til að koma bílunum upp úr pyttunum. Allt þetta ásamt því að redda affelgun og vindleysi í dekkjum var leyst af fagmennsku og bílastóðið hafðist allt upp fyrir kvöldmat líkt og það hefði verið skipulagt fyrirfram. Maður sleppir aldrei tækifæri á góðu basli er setning sem á vel við hjá þessum mannskap. Ég áætla að hátt í helmingur bílanna hefði fest sig í krapapyttunum og allir fengu að taka þátt í baslinu að vild.

 Hér er Nóni, berhentur og brosandi mest allan tímann, að veiða klakann upp úr pyttinum hjá Patrólnum sínum í -12 stiga frosti. Hann kvartaði ekki um kulda! Árni á rauða Land Rovernum tók vel á því líka. Hans bíll var nefnilega næstur, líka með trýnið oní krapapyttinum. (Smellið þrisvar á myndina til að fá fram bestu gæði.) - Ljósm. Rúnar Daðason.

Þetta var skemmtileg og ný upplifun fyrir malbiksjeppaeigandann, sem í augnabliksfáfræði lét sér detta í hug að fylgja breyttu bílunum þarna uppeftir. Sem betur fer var haft vit fyrir honum.

 

Gunni Antons og ég með áhöldin okkar í höndum. Skemmtilegur og sérkennilegur staður fyrir gigg.

Ljósm. Rúnar Daðason.

Ég vil nota tækifærið og þakka fyrir samveruna þessa helgi og er þess vegna til í að endurtaka leikinn að ári.

Athugasemdir

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 25.2.2008 kl. 15:23]

Þú tekur þig vel út með bassann Haukur minn, þetta hefur aldeilis verið safariferð.   Upplifði við lesturinn í huganum þegar við vorum að þvælast yfir heiðar í denn að spila, ýmist með því að fara með jeppum eins hátt upp á heiði og bíllinn komst, og troðast svo yfir í annan jeppa sem beið, eða þvælingur með snjóbíl niður hengjur og snæviþaktar brekkur.  Úff, það gleymist seint.

[Haukur Nikulásson, 25.2.2008 kl. 15:28]

Á Vestfjörðum þykir þetta náttúrlega engar svaðilfarir Cesil. Þið eruð vön öllu.

Bassi er það ekki heldur gítar.