Lagalega áhættan af Icesave

Það er sérstök ástæða fyrir því að Stjórnarskráin eru æðstu lög þessa lands, sem og margra annarra. Þetta eru grunnreglur samfélagsins og meðal annars er þeim ætlað að tryggja mannréttindi og að hafa heimil á því að misvitur stjórnvöld og þing hvers tíma haldi sig innan þeirra marka að ganga ekki með þjösnaskap og valdníðslu yfir þegnana.

Lög nr. 125/2008 („Neyðarlögin“) brjóta að margra mati í bága við Stjórnarskrána. Að mínu mati að minnsta kosti gegn 65. grein um jafnræði og 72. grein um eignarrétt. Það er ekkert eðlilegt við það að ríkisstjórn og Alþingi setji lög sem hafa þann tilgang að stela eignum einkafyrirtækja með kennitöluflakki. Ég tel þess vegna að lagasetning neyðarlaganna mun ekki standast alvöru áhlaup fyrir alvöru dómstólum.

Þá komum við að þeim áhættuþætti sem samþykkt nýs Icesave samnings ber með sér: Ef neyðarlögin verða líka felld fyrir dómi þýðir það að ríkið hefur ekki lengur yfirráð yfir eignum gamla Landsbankans að neinu leyti. Þá situr þjóðin uppi með 700 milljarða af Icesave skuldbindingu án þess að hafa nokkrar eignir á móti henni. Vill ríkisstjórn og Alþingi í alvöru taka þessa áhættu?

Íslenska þjóðin hefur ekki efni á að halda áfram að vera í áskrift að langvarandi dómgreindarleysi stjórnvalda og Alþingis.

Ég tel að Alþingi eigi ekki að samþykkja nýja Icesave ábyrgð. Þótt samkomulagið sé vissulega einhverjum hundruðum milljarða betri díll en sá gamli stendur eftir aðalatriðið fyrir íslenska þjóð: Það á ekki að greiða skuldir einkafyrirtækja sem við stofnuðum ekki til.