Undirlægjuhátturinn heldur áfram í utanríkis- og varnarmálum

Mig svíður það alltaf að horfa upp á undirlægjuhátt. Í utanríkis- og varnarmálum er undirlægjuháttur íslendinga alger og Ingibjörg Sólrún tekur strax þátt í honum.

Íslendingar eru lítið og aumt leppríki bandaríkjanna. Það hefur aldrei farið á milli mála hvað svo sem hver segir. Við höfum alltaf fylgt þeim að málum á alþjóðavettvangi nánast skilyrðislaust.

Samt erum við svo miklir aumingjadvergar í augum þeirra að þeir geta ekki einu sinni skuldbundið sig til að kjósa leppríkið í öryggisráðið. Hvers konar gagnkvæmur stuðningur er hér á ferð?

Ingibjörg Sólrún var kosin af sumum okkar til að segja hávært NEI við stuðningi við Íraksstríðið. Hún hefur koðnað niður í stólnum sínum og mjálmar nú bara um stakar hórur frá Eystrasaltslöndunum eins og að það sé stærsta vandamálið sem við er að fást. Hvernig væri að hún færi að standa í lappirnar og koma íslendingum í þá stöðu að leiða sókn til friðar og mannúðar í stað þess að sleikja sig inn í NATO hermangið eins og allt stefnir í núna.

Þar sem ég kaus ekki íhaldið að þessu sinni er undirlægjuháttur Geirs Haarde ekki mitt mál lengur, en Solla stendur sig alls ekki og ég trúi ekki öðru en að fleiri kjósendur Samfylkingarinnar séu óánægðir með byrjun hennar í embættinu. 

Nicholas Burns fagnar framboði Íslands