Fólk mærir Sgt. Peppers en nennir ekki að hlusta á hana

Sgt. Peppers Lonely Hearts Club Band var kannski meistarastykki að mati gagnrýnenda og margra annarra. Sem hörðum Bítlaaðdáanda finnst mér hún bara hreint ekkert það skemmtileg eða áheyrileg í heild sinni til að bera uppi heila tónleika. Þau eru bara svo ótal mörg önnur Bítlalögin sem ég myndi frekar greiða þessu hæfileikafólki pening til að hlusta á.

Sgt. Peppers var fyrst og fremst dæmi um framúrstefnulega tæknivinnu á þeim tíma og á köflum mjög frumlegar tónsmíðar.  Satt best að segja hef ég ekki hlustað á nokkurt lag af þessari plötu í mörg ár, nema helst ef vera kynni With a little help from my friends. Hún naut þess auk þess að koma út þegar aðdáun á Bítlunum var eitt risastórt móðursýkiskast og það hefði engu máli skipt hvaða rusl þeir hefðu sett fram á þessum tímapunkti, allt hefði selst í milljónavís hvort eð var.

Það þarf meira en frumlegar tónsmíðar og virtuoso spilamennsku til að fólk mæti á tónleika. Fólk vill hlusta á eitthvað sem hrífur það. Svo merkilegt sem það er að þá er það oft einföld spilamennska og jafnvel grófgerð sem fær fólk til að iða af tónlistarlegri ánægju. Ánægjuhrollur niður bakið kemur svo þegar hárrétta grúvið nær að hrista mann upp i hinu fullkomna jafnvægi.


mbl.is Íslendingar fúlsa við meistaraverki
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

« Síðasta færsla | Næsta færsla »

Athugasemdir

1 Smámynd: Þorvaldur Heiðar Þorsteinsson

Sem harðu Bítlaaðdáandi get ég tekið undir mikið af því sem þú segir. Sgt.Peppers var fyrst og fremst tímamótaverk þess tíma sem ruddi brautina fyrir það sem koma skyldi. Ef maður hlustar á hana með það í huga er hún ótrúlega mögnuð. Hins vegar gerður Bítlarnir mörg betri lög heldur en þar er að finna. Þó eru lög eins og Sgt. Peppers lagið sjálf, She's leaving home, For the Benefit of Mr. Kite og svo auðvitað A day in the life alveg frábær, þá sérstaklea það síðastnefnda sem mér finnst fyllilega koma til greina sem besta rokklag allra tíma - ef það væri hægt að gefa einhverju lagi þann titil.

 Sjálfur held ég mest upp á Hvíta albúmið og Abbey Road.

Þorvaldur Heiðar Þorsteinsson, 14.3.2008 kl. 09:44

2 Smámynd: Anna Ólafsdóttir Björnsson

Aldrei hugsað út í það, en ég hlusta lítið á Sgt. Pepper, eins og ég elskaði það á tímabili. Sama máli gegnir um fleiri sem ég þekki. Þannig að það staðfestir kenningu þína, ásamt dræmri mætingu sem getið er um í fréttinni.

Hvíta albúmið og Hard Days Night eru í mestu uppáhaldi þessa stundina. Annars var ég reyndar Stones-ari.

Anna Ólafsdóttir Björnsson, 14.3.2008 kl. 16:15

Höfundur

Haukur Nikulásson
Haukur Nikulásson
Höfundur hefur starfað í tölvugeiranum mestan sinn feril, lengst af í eigin rekstri. Starfar nú sem ráðgjafi og kláraði nýlega frumkvöðlanám í háskólanum Keili.

Hann iðkar íþróttir, tónlist og stjórnmál af talsverðum móð.

Athugið: Ég hendi hiklaust út ómálefnalegum leiðindum og persónulegu skítkasti sem ekki á erindi í umræðuna... að mínu mati!

Pistlarnir hér eru hans eigin skoðanir.

Nóv. 2024
S M Þ M F F L
          1 2
3 4 5 6 7 8 9
10 11 12 13 14 15 16
17 18 19 20 21 22 23
24 25 26 27 28 29 30

Heimsóknir

Flettingar

  • Í dag (21.11.): 0
  • Sl. sólarhring:
  • Sl. viku: 7
  • Frá upphafi: 0

Annað

  • Innlit í dag: 0
  • Innlit sl. viku: 7
  • Gestir í dag: 0
  • IP-tölur í dag: 0

Uppfært á 3 mín. fresti.
Skýringar

Bloggvinir

Innskráning

Ath. Vinsamlegast kveikið á Javascript til að hefja innskráningu.

Hafðu samband