Þversagnir í lögum um happdætti, spilakassa og veðmál

Í framhaldi af umræðu um spilakassana og því að hlustandi í útvarpsþætti hélt því fram að fjárhættuspil væri bannað í stjórnarskrá datt mér í hug að kíkja á lög um þetta efni og finn mér til undrunar stórkostlega þversögn í lögunum um fjárhættuspil og happdrætti. Annars vegar banna hegningarlögin þetta í þessari grein:

183. gr. Sá, sem gerir sér fjárhættuspil eða veðmál að atvinnu eða það að koma öðrum til þátttöku í þeim, skal sæta sektum …¹⁾ eða fangelsi allt að 1 ári, ef miklar sakir eru.

Ákveða skal með dómi, hvort vinningi af fjárhættuspili eða veðmáli skuli skilað aftur eða hvort hann skuli gerður upptækur.

Og hins vegar leyfa lög um happdrætti þetta á þennan undarlega orðaða hátt:

2. gr. Starfræksla happdrætta.
Til þess að halda uppi allsherjarreglu og hamla gegn skaðlegum áhrifum á almenning er óheimilt að reka happdrætti nema með leyfi ráðherra eða öðruvísi sé mælt fyrir um í lögum þessum. Leyfið skal bundið nánari skilyrðum í samræmi við lög þessi og reglugerðir settar samkvæmt þeim. Þá eru hlutaveltur óheimilar nema með leyfi lögreglustjóra.

Happdrætti þar sem spilað er um peninga eða peningaígildi er óheimilt að reka nema samkvæmt sérstakri lagaheimild. Skal í lögunum kveðið á um fyrirkomulag happdrættis, gjöld, rekstrarskilyrði og rekstrarform. Um happdrætti samkvæmt þessari málsgrein skulu að öðru leyti gilda ákvæði 1. mgr. 3. gr., 1. mgr. 5. gr., 6. gr. og 9.–11. gr.

Maður veltir því fyrir sér hvort það sé skortur á lögfræðingum á Alþingi?